Die Gawe van Profesie

1.  SKRIFLESING:

1 Kor. 12:1-11 ~  Wat die gawes van die Gees betref, broers, wil ek hê dat julle ingelig moet wees. Julle weet dat, toe julle nog heidene was, julle blindelings na die stom afgode meegevoer is. Daarom wil ek hê julle moet weet dat iemand wat sê: “Vervloek is Jesus”, nie deur die Gees van God praat nie; en niemand kan sê: “Jesus is die Here” nie, behalwe deur die Heilige Gees. Daar is ’n verskeidenheid van genadegawes, maar dit is dieselfde Gees wat dit gee; daar is ’n verskeidenheid van bedieninge, maar dit is dieselfde Here wat die opdrag gee; daar is ’n verskeidenheid van kragtige werkinge, maar dit is dieselfde God wat alles in almal tot stand bring. Aan elkeen afsonderlik word ’n werking van die Gees gegee tot voordeel van almal. Aan die een word deur die Gees die gawe gegee om ’n woord van wysheid te praat, aan ’n ander ’n woord van kennis deur dieselfde Gees; aan die een geloof deur dieselfde Gees, aan ’n ander genadegawes van gesondmaking deur die één Gees. Aan die een gee Hy die krag om wonders te doen, aan ’n ander die gawe om te profeteer, en aan nog ’n ander die gawe om tussen die geeste te onderskei. Aan nog een gee Hy die gawe om ongewone tale of klanke te gebruik en aan ’n ander om dit uit te lê. Maar al hierdie dinge is die werk van een en dieselfde Gees, wat aan elkeen afsonderlik ’n gawe uitdeel soos Hy wil.

2.  INLEIDING:

Wanneer ons terugkyk deur die eeue en ons kyk na die Kerk van Jesus Christus, sien ons ʼn verbysterende situasie.  Alles het begin by ʼn klein groepie vissermanne en dit het gegroei tot die grootste godsdiensgroep in die wêreld. 

Alles, soos ons weet, het begin by die Man van Nasaret, Jesus Christus, die Seun van God.  Sy Goddelike lewe, Sy soendood aan die kruis op Golgota en Sy opstanding uit die dood, was die impetus vir die ontstaan en die groei van die Christelike kerk.

Die uitstorting van die Heilige Gees op Pinksterdag, is van net so ʼn groot belang in die vestiging en groei van die kerk, want die Heilige Gees het die waarheid t.o.v. Jesus Christus, bekragtig onder die vroeë gelowiges en Hy het ook krag aan hulle gegee ten einde misverstande, haat, en vervolging te oorkom.  Deur Sy werk in individuele gelowiges se lewens, het die Evangelie boodskap soos ʼn veldbrand deur die wêreld versprei.

ʼn Deel van hierdie impetus moet toegeskryf word aan die charismatiese gawes van die Heilige Gees.  Dit het gereeld gebeur dat God ʼn mens gebruik het om andere te bedien – óf deur ʼn woord, óf deur ʼn wonderwerk; óf deur genesing, óf deur medelye.  Hierdie was dan die charismata, of die charismatiese gawes van die Gees en dit het plaas gevind by geleenthede waar die genade van God op ʼn baie spesiale wyse uitgestort is op die mens. 

3.  DIE WOORD – “CHARISMATIESE GAWE”:

Voor ons verder gaan moet ons net eers duidelikheid kry oor die woord charismatiese gawe(s).  Soos ons verlede week gesien het, is die basis woord in Grieks cariV (charis) wat genade beteken.  Dit Impliseer dus dat die charismatiese gawes, ʼn geskenk van God se genade is.  Daar is dus geen prys aan gekoppel nie en geen prestasie word verwag nie – nee, dit word uit genade geskenk aan wie God dit ook al wil skenk, soos wat Simon van Samaria  moes leer - Maar Petrus antwoord hom: “Gaan na die verderf met jou geld en al! Dink jy jy kan die gawe van God met geld koop? (Hand. 8:20).  God sit dus soewerein agter elke gawe, asook die uitdeling daarvan.

4.  DIE VROEË KERK:

Wanneer ʼn mens na die Woord kyk, is dit ook baie duidelik dat die gawes ʼn baie belangrike en integrale deel uitgemaak het van die Nuwe Testamentiese Kerk.

       Die vraag ontstaan egter wat ná die Nuwe Testamentiese tyd gebeur het en waarom het dit gebeur?  Wanneer ons na die Kerkgeskiedenis kyk, merk ons twee dinge op:

·                Gedurende die eerste twee eeue sien ons dat die charismatiese gawes nog steeds ʼn baie belangrike posisie in die kerk ingeneem het

·           Gedurende die tweede helfte van die derde eeu het dinge egter begin verander en is daar al minder gemaak van die charismatiese gawes en skryf geestelikes al minder oor die gawes.  Ronald Kydd (in Charismatic Gifts in the Early Church.  Hendrickson Publishers.  Peabody, MA. 1984) sê hieroor:  “These three centuries saw dramatic changes in the Christian Church.  In the midst of all this, the gifts of the Spirit vanished.  There came a point around a.d. 260 at which they no longer fitted in the highly organized, well-educated, wealthy, socially-powerful Christian communities.  The Church did not lose its soul, but it did lose these special moments when God broke into the lives of men and women.” 

       Wanneer ons vir mekaar sê dat ons uit die geskiedenis kan sien dat die charismatiese gawes verdwyn het, bly die vraag nog steeds onbeantwoord.  Was dit die kerk wat ongehoorsaam was, of was dit die wil van die Here, dat die gawes getaan en uiteindelik bykans heeltemal verdwyn het?  M.a.w., was die drie gedeeltes in die Woord wat handel oor die gawes, nl. 1 Kor. 12 en 14; Rom. 12 en Ef. 4, geskryf vir die Nuwe Testamentiese Kerk, of was dit ook bedoel vir die Kerk van die Here Jesus in die eeue wat sou volg – is dit ook van toepassing op ons vandag?

Dit help nie dat ons wat hierdie belangrike vraag betref, ons ophou met volstruispolitiek nie – nee, ons moet ʼn antwoord hierop vind en ons moet standpunt kan inneem hieroor.

5.  VERSKILLENDE STANDPUNTE:

Die probleem met die meeste mense wat ʼn standpunt vorm oor hierdie saak, is dat hulle dit vanuit die verkeerde kant benader en dit is dat hulle dit nié vanuit die Skrif beredeneer nie, maar hulle grond hul standpunte op voorbeelde van fenomene wat hulle beweer, charismaties is, maar wat eerder psigologiese reaksies op bepaalde stimuli is.  Maar, dit is sekerlik ook nie aanvaarbaar om bloot net alle manifestasies af te maak as nagemaak of vals nie, want ons moet onthou dat God soewerein is en daarom kan Hy doen waar Hy wil en hoe Hy wil en wanneer Hy wil – veral in die harde sendingveld.

Ook kan ons nie maar net aanvaar dat die gawes vir alle tye bedoel was nie, want waarom manifesteer dit nie meer nie, of waarom sien ons net sommige daarvan in aksie en die wat ons wel sien of van hoor – is dit outentiek?

Ja, die mens en daarom ook die kerk se sonde deur die eeue kon ook die Heilige Gees bedroef het en daarom het Hy onttrek.  Hierdie feit kan baie duidelik gesien word in die noodsaaklike Evangelie waarheid, nl. dat die mens gered word deur geloof alleen, maar die verval in die kerk in die Middeleeue was so erg, dat niks van hierdie “hartswaarheid” gepreek is nie en was dit nodig dat God ʼn man soos Martin Luther in die 16de eeu moes oprig om hierdie waarhede weer onder die aandag van die mensdom te bring en wat dan uiteindelik tot die Reformasie gelei het. Maar is dít werklik die rede waarom die gawes verdwyn het?  En met Luther e.a. nou daar – waar was die gawes?

En laastens kan ons ook nie maar net aanvaar dat die gawes net bedoel was vir die eerste eeu of wat en dat dit toe so bedoel was dat dit moes verdwyn nie – op grond waarvan sê ons dit?

Ons moet ook ʼn baie belangrike stelling van Paulus in ag neem, en dit is sy vermaning in 1 Thes. 5:19-21, nl.: Moenie die werking van die Heilige Gees teenstaan nie. Moenie profesieë uitsprake van dié wat die boodskap van God verkondig, geringskat nie,  maar toets dit alles, behou wat goed is,  en bly weg van alles wat sleg is.  Hier wil Paulus dus al twee groepe aan beide kante van die spektrum waarsku. 

Daar is diegene wat doof is vir die Heilige Gees se influistering en blind is vir Sy werking en daar bestaan ʼn gees van wensdenkery en liggelowigheid en móét alles eers bewys

word

Aan die anderkant is daar dié groepe wat alles wat onnatuurlik of bonatuurlik is, toeskryf aan die Heilige Gees.

Ons vind dus hier ʼn baie duidelike waarskuwing, nl. dat ons nie elke aanspraak op die werking van die Heilige Gees (en daarom charismatiese gawes) summier kan aanvaar nie, máár, ons kan ook nie elke aanspraak summier van die hand wys nie, maar dat ons alles moet ondersoek.

Dit bring ons terug by die kruks van die hele saak, nl. dat ons standpunt en ons standaarde, gegrond moet wees op wat die Woord van God vir ons hieroor leer.

7.  IS DIE CHARISMATIESE GAWES VIR VANDAG?:

Indien ons weier om te aanvaar dat die charismatiese gawes vir die kerk deur al die eeue heen gegee is, impliseer dit dat ʼn baie groot gedeelte van 1 Korintiërs dus nie toepasbaar is op ons situasie nie – indien die gawes dus net vir die, nagenoeg eerste eeu bedoel was, dan is baie, indien nie die meeste van die hoofstukke bloot net ʼn beskrywende verhaal van iets wat lankal terug plaas gevind en afgehandel is. 

Ons vind wel in die Ou Testament, sulke gedeeltes – bv. die Wet van die Here in Eksodus en ook die gebruike in Levitikus.  Daar is egter baie duidelike lering in die Nuwe Testament dat die wet en die seremoniële wette in en deur Christus vervang is en daar is ʼn baie duidelike verduideliking in die Hebreërbrief, hoe ons die Levitiese sisteem in die Evangelieboodskap moet toepas.  Maar, daar is nêrens anders enige lering dat dieselfde moet gebeur met Nuwe Testamentiese gedeeltes nie, behalwe as die N.T. dit eksplisiet sê.  Dit impliseer dus dat hierdie gawes nie bedoel was om net tydelik te wees nie.

Indien die charismata net vir die Nuwe Testamentiese Kerk bedoel was, is dit eienaardig dat Paulus soveel tyd spandeer aan die bespreking daarvan.  Die boek van Levitikus was bedoel om die rituele van die volk Israel vir baie eeue te dikteer – van die tyd van Moses, tot die koms van Christus.  Indien die gawes van verbygaande aard was, waarom word daar in soveel detail opdragte gegee t.o.v. die gebruik daarvan, as dit net vir die duur van die Apostels (ongeveer 50 jaar dus) se werksaamhede bedoel was?

Dit is verder opmerklik dat die hele gedeelte van 1 Kor. 12, 13 en 14 saamgebind is.  Indien die charismata dan net bedoel was vir destyds, dan is die beskrywing daarvan in 1 Kor. 12 en 14 dus net beskrywend van aard.  Maar dan moet dieselfde mos geld vir 1 Kor. 13.  Hoe kan ons sê dat hoofstukke 12 en 14 beskrywend was, terwyl 13 wat tussenin lê en handel oor die liefde, nou skielik voorskrywend is?  Ons moet verder onthou dat toe Paulus sy briewe geskryf het, daar nie sprake was van vers- en hoofstukindelings nie.

Daar is teoloë wat beweer dat 1 Kor. 13:8 ʼn bewys daarvan is dat die gawes aan die einde van die Apostoliese tydperk verdwyn het ~ Die liefde vergaan nooit nie, maar die gawe van profesie sal verdwyn, die gawe om ongewone tale en klanke te gebruik, sal ophou, en dié van kennis sal uitgedien raak.

Die sleutel van hierdie woorde “ophou” en “uitgedien raak”, lê in vers 10: ...maar wanneer die volledige kom, sal wat  gedeeltelik is, uitgedien wees.  In Engels is die woord “volledige”, the perfection.  En wat beteken dit?  Wat beteken die volledige?  Beteken dit:

• Dat toe die Apostoliese tydperk afgesluit is, die woord klaar geskryf was en daarom was wonderwerke ens. nie meer nodig nie?, of...
• Dat wanneer die volledige kom, is wanneer Christus se wederkoms plaasvind?

Ek kan vir u onomwonde sê, dat die meeste gesaghebbende kommentators sê dat dit beslis die tweede is – swaar gewigte soos Johannes Calvyn sê dit, ook die 17de eeuse Puritein, Matthew Poole asook manne soos John Gill, Charles Hodge en Charles Spurgeon en nog vele meer. 

Weereens kan ons hier die vroeëre redenasie t.o.v. 1 Kor. 13 wat handel oor die liefde en wat nou nog van toepassing is op die Kerk van die Here Jesus Christus, gebruik om te sê dat ook 1 Kor. 12 en 13 daarom nog steeds van toepassing is.

Kom ons kyk vir ʼn oomblik ook na 1 Kor. 15:24-26 ~ Daarna kom die einde, wanneer Hy die koningskap aan God die Vader oordra, nadat Hy elke mag, elke gesag en krag vernietig het. ²⁵Hy moet as koning heers totdat die Vader al sy vyande aan Hom onderwerp het. ²⁶Die laaste vyand wat vernietig word, is die dood.

Die woord “vernietig” in die Grieks is katargew  (kat-arg-eh'-o).  En daarom moet ons vra:  “Wanneer sal ‘elke gesag en krag vernietig’ word?”  Uit die konteks is dit baie duidelik – wanneer Jesus weer kom! 

As ons weer kan kyk na 1 Kor. 13:8 ~ Die liefde vergaan nooit nie, maar die gawe van profesie sal verdwyn, die gawe om ongewone tale en klanke te gebruik, sal ophou, en dié van kennis sal uitgedien raak.   Die woord vir “verdwyn”, is presies dieselfde woord wat ons in 1 Kor. 15:24 vind en wat vir “vernietig” gebruik word, nl. katargew  (kat-arg-eh'-o).  En wanneer gaan hierdie profesieë dus verdwyn?  Met Christus se wederkoms!

8.  HOE NOU VORENTOE?:

As ons dan nou sê dat die charismatiese gawes nog nie verdwyn het nie en eers met die wederkoms gaan verdwyn, moet ons twee vrae beantwoord:

·           Waarom sien ons dit nie in ons gemeente en talle ander gemeentes manifesteer nie, m.a.w. waarom het die gawes nog steeds net ʼn kort tydjie na Pinksterdag gemanifesteer en toe verdwyn?

·           Is die gawes wat ons in aksie sien in die “charismatiese en Pinkster Kerke”, outentiek?

Ons kan beide hierdie vrae, gelyktydig beantwoord.

Ons moet onthou dat daar ʼn groot menigte mense op Pinksterdag byeen was en wel vanuit talle lande, maar ons kan met redelike sekerheid aanvaar dat al die volke van die wêreld nie daar verteenwoordig was nie en sou dit nog geruime tyd geneem het, voor die Evangelie bv. by die inboorlinge van afgeleë Tropiese Eilande en die Eskimo’s sou uitkom ens. en daarom sou o.a. tale (asook ander gawes), nog ryklik gemanifesteer het regoor die wêreld en in die jare wat sou volg.

Verder moet ons ook daarop let dat diegene wat beweer dat die gawes gestaak het met die einde van die Apostoliese tyd, die gawes soos vermeld in Rom. 12 en twee groepe verdeel, nl. die sewe tydelike gawes en die elf permanente gawes – dit kan as volg uitgebeeld word:

As ons egter na o.a. Rom. 12 kyk, asook (en dalk veral ook) ander teksverse waar die gawes vermeld word, sien ons dat hierdie gawes deurmekaar en aaneenlopend vermeld word.

Daar is dus géén, hoegenaamd géén aanduiding dat van hierdie gawes tydelik van aard was en andere permanent nie (met die uitsondering van twee), inteendeel, indien sommige van hierdie gawes dan nie tydelik van aard was, sou dit tog uitgelig en beklemtoon word (soos hierdie twee).  En wie het en op grond waarvan, is daar besluit om die gawes in twee kategorieë te verdeel?

Die bekende Errol Hulse (wat al hier gepreek het) het self in sy boek “The Believer’s Experience” erken dat dit baie moeilik is om te besluit of die gawes van wonderdade en kennis bv. tot die tydelike of die permanente kategorieë hoort.

Die bekende 17de eeuse Puriteinse teoloog, John Owen het die volgende gesê:  There was no certain limited time for the cessation of these gifts. ... It is not unlikely, but God might, on some occasions, for a longer season put forth His

power in some miraculous operations, and so He yet may do, and perhaps doth sometimes.” 

As ek dan sê dat die “tydelike gawes” nie opgehef is nie, waarom sien ons dit nie hier by ons nie?  Wel, ek sal dit as volg verduidelik:

·           Eerstens sou ek die kolomme soos netnou vermeld wou verander na drie kolomme toe en ook die opskrifte verander na: “2 Afgehandelde Gawes – hieronder plaas ons Apostelskap en Profesie.  Dan “5 Buitengewone Gawes” met die res van die linkerkantste kolom daaronder en ek sou die “11 Permanente Gawes” net so behou, nl. die “Elf Permanente Gawes”.

Waarom hierdie indeling?

·           Kom ons begin by die tweede groep – “5 Buitengewone Gawes”.  Ek glo die Woord leer ons dat God soewerein en almagtig is (“Vir mense is dit onmoontlik, maar vir God is alles moontlik” - Matt 19:26) en daarom kan Hy wonderdade verrig en mense bonatuurlik, of Goddelik, genees, soos Hy wil en waar Hy wil en wanneer Hy wil.  Net so kan Hy in uitsonderlike gevalle wéér mense gebruik om in “ongewone tale” te spreek waar en indien nodig –bv. in ʼn gebied waar die Evangelie nog nie verkondig is nie en waar die Woord van God nog nie beskikbaar is nie (let asb. daarop dat ek reeds by ʼn vorige geleentheid aangetoon het, dat hierdie tale bestaande tale is en dat dit gepaard moet gaan met iemand wat dit uitlê).  En dieselfde geld vir ʼn woord van kennis, maar nog steeds moet ons onthou dat God se Woord wel afgehandel is en in daardie onbereikte groep se taal vertaal kan word, eerder as wat ons, of die sendelinge dan, staatmaak op vreemde tale,  MAAR weereens – God kan as Hy wil, hoewel dit nie meer vandag regtig die norm is nie.

Ons het reeds in die geskiedenis van herlewings gesien dat baie van hierdie gawes plaasgevind het.  En ons hoor gereeld van sulke gevalle vanuit die sendingveld en waar God hierdie “buitengewone gawes” gebruik om Sy almag en Sy heerlikheid en Sy soewereiniteit te verkondig, asook t.w.v. die uitbreiding van Sy Koninkryk, máár, hierdie gawes word, net soos gedurende die Nuwe Testamentiese tydperk, soewerein deur God gegee wanneer Hy wil, soos Hy wil en aan wie Hy wil en dit het nog nooit verander nie – as hierdie gawes dus in charismatiese kerke gepraktiseer word, is dit nié die outentieke, Godgegewe gawes nie, maar self opgeklitste Onbybelse praktyke.  Hier moet Matt. 24:24-25 dan ook vir ons ʼn waarskuwing wees ~ Daar sal vals christusse en vals profete na vore kom, en hulle sal groot tekens en wonderwerke doen om, as dit moontlik was, selfs die uitverkorenes te mislei.  Kyk, Ek het dit vir julle vooruit gesê. 

Kan ek ook net vlugtig vir u noem, dat, as ons kyk na wonderwerke, was daar net drie fases waar wonderwerke voorgekom het – én al drie is opgeteken in die Woord.  Die eerste groep was in die tyd van Moses en Josua; die tweede fase was in die tyd van Elia en Elisa en laastens gedurende die tydperk van Christus en die Apostels se bediening en elke fase het nagenoeg 100 jaar geduur.

Geen hedendaagse gelowiges het egter enige van hierdie wondergawes as gawe ontvang nie; dit is ook nêrens in die Skrif vir ons belowe nie en daarom moet ons dit ook nie soek en verwag nie, MAAR, ons kan nooit sê dat dit “Tydelik” was en daarom nooit weer sal voorkom nie.

·           Wat die eerste groep betref, bestaan daar geen twyfel daaroor, dat daar na die Nuwe Testamentiese Apostels nie meer ander Apostels kon wees nie,  waarom sê ek dit?  Net baie kortliks:  Die vereistes vir Apostelskap, was die volgende:  Hy moes die opgestane Christus gesien het (Hand. 1:22; 1 Kor. 9:1);  

Dieselfde geld dan ook vir die gawe van profesie, omdat God se Woord op hierdie wyse geskryf was en dit reeds afgehandel is – m.a.w. die kanon is reeds afgehandel en vasgestel. 

·           Wat ons derde groep betref – die “Permanente gawes”, is dit daardie gawes wat vandag nog algemeen voorkom.  Dit is die gawes wat daagliks in en rondom die Kerk van die Here Jesus Christus moet plaasvind en dít is die gawes waarvoor elekeen van ons, ons moet bewywer om uit te leef – elke oomblik!

Gal.5:22-23 ~ Die vrug van die Gees, daarteenoor, is liefde, vreugde, vrede, geduld, vriendelikheid, goedhartigheid, getrouheid, ²³nederigheid en selfbeheersing.

Kol.3:12-16 ~ Julle is die uitverkore volk van God wat Hy baie lief het. Daarom moet julle meelewend, goedgesind, nederig, sagmoedig en verdraagsaam wees. ¹³Wees geduldig met mekaar en vergewe mekaar as die een iets teen die ander het. Soos die Here julle vergewe het, moet julle mekaar ook vergewe. ¹⁴Bo dit alles moet julle mekaar liefhê. Dit is die band wat julle tot volmaakte eenheid saambind. ¹⁵En die vrede wat Christus gee, moet in julle lewens die deurslag gee. God het julle immers geroep om as lede van een liggaam in vrede met mekaar te lewe. Wees altyd dankbaar. ¹⁶Die boodskap van Christus moet in sy volle rykdom in julle bly. Leer en onderrig mekaar met alle wysheid. Met dankbaarheid in julle harte moet julle psalms, lofgesange en ander geestelike liedere tot eer van God sing. 

Ef.4:2-3, 32 ~ Wees altyd beskeie, vriendelik en geduldig, en verdra mekaar in liefde. ³Lê julle daarop toe om die eenheid wat die Gees tussen julle gesmee het, te handhaaf deur in vrede met mekaar te lewe; Wees goedgesind en hartlik teenoor mekaar, en vergewe mekaar soos God julle ook in Christus vergewe het. 

Jak.3:17 ~ Maar die wysheid wat van Bo kom, is allereers sonder bybedoelings, en verder is dit vredeliewend, inskiklik, bedagsaam, vol medelye en goeie vrugte, onpartydig, opreg.

2 Pet.1:5-7 ~ En juis om hierdie rede moet julle alles in die stryd werp om julle geloof te verryk met deugsaamheid, die deugsaamheid met kennis, ⁶die kennis met selfbeheersing, die selfbeheersing met volharding, die volharding met godsvrug, ⁷die godsvrug met liefde onder mekaar en die liefde onder mekaar met liefde vir alle mense.

Die Brief aan die Hebreërs – 31 (“Daarsonder sal niemand die Here sien nie”)

1.     SKRIFLESING:

Hebr.12:14-29 ~ Beywer julle vir vrede met alle mense asook vir ’n heilige lewe, waarsonder niemand die Here sal sien nie. ¹⁵Sorg dat niemand van die genade van God afvallig word nie. Sorg dat daar nie verbittering soos ’n wortel uitspruit, moeilikheid veroorsaak en baie besmet nie. ¹⁶Sorg ook dat niemand sedeloos en goddeloos lewe nie, soos Esau wat vir een maaltyd sy eersgeboortereg verkoop het. ¹⁷Julle weet dat hy verwerp is toe hy daarna die seën wou verkry. Daar was vir hom geen moontlikheid om die saak reg te stel nie, al het hy met trane daarna gesoek. ¹⁸Julle het immers nie gekom by ’n tasbare berg met brandende vuur, donderwolke, duisternis, stormwind, ¹⁹trompetgeskal en geklank van woorde nie. Hulle wat dit gehoor het, het gesmeek dat geen woord meer tot hulle gerig moes word nie. ²⁰Die bevel dat selfs ’n dier wat aan die berg raak, met klippe doodgegooi moet word,  was vir hulle ondraaglik. ²¹So angswekkend was die verskynsel dat Moses uitgeroep het: “Ek sidder van angs!”  ²²Maar julle het wel gekom by Sionsberg en die stad van die lewende God, dit is die hemelse Jerusalem met sy miljoene engele, by die feestelike samekoms, ²³die vergadering van die eersgeborenes wie se name in die hemel opgeteken is. Julle het gekom by God wat Regter oor almal is, en by die geeste van dié wat vrygespreek en wat nou volmaak is, ²⁴by Jesus, die Middelaar van die nuwe verbond, en by die besprinkelingsbloed wat van iets beters getuig as die bloed van Abel. ²⁵Pas op, moet Hom wat met julle praat, nie afwys nie. Hulle wat Hom afgewys het toe Hy sy Goddelike woord op aarde laat hoor het, het nie ontkom nie. Hoeveel minder sal ons ontkom wanneer ons nie ag slaan op Hom wat van die hemel af met ons praat nie? ²⁶Destyds het sy stem die aarde laat wankel, maar nou het Hy aangekondig: “Nog een maal sal Ek nie alleen die aarde laat bewe nie, maar ook die hemel.” ²⁷Die woorde “nog een maal” laat duidelik blyk dat die geskape dinge, wat reeds aan die wankel is, finaal weggeneem sal word, sodat die onwankelbare dinge kan bly. ²⁸Laat ons wat ’n onwankelbare koninkryk ontvang het, dan nou dankbaar wees. Laat ons God dankbaar dien met eerbied en ontsag, soos Hy dit wil, ²⁹want ons God is ’n verterende vuur.

2.     INLEIDING:

       Met die eerste lees van ons Skrifgedeelte van vanoggend mag dit voorkom asof die skrywer vir ons wil sê dat redding gegrond word op werke – werke soos om in vrede met andere te leef; om ’n heilige lewe te leef; dat daar geen bitterheid in ons lewe teenwoordig moet wees nie; ens. en indien dit nie die geval is nie, sal ons in die woorde van v.14b, nie die Here sien nie – sal ons nie gered word nie.

       Hoe moet ons hierdie gedeelte verstaan? Hierdie is ’n gedeelte waarmee baie mense sukkel en dit is terselfdertyd nie ’n maklike gedeelte om te verklaar nie, maar die punt wat ons in gedagte moet hou, trouens elke keer wanneer ons met hierdie vraag worstel van werke en redding, moet ons hierdie waarheid in gedagte hou, naamlik dat iemand wat nie gered is nie, nié vrede; ’n heilige lewe, ens. suksesvol kan nastreef en uitleef nie. Slegs gelowiges kan met die hulp van die Heilige Gees dit suksesvol nastreef en leef. Jesaja bevestig dit in Jes.57:21 wanneer hy sê ~ Vir die goddeloses is daar geen vrede nie, sê my God.  En in Jes.64:6 sê hy ~ ... ons beste dade is soos vuil klere; ons is almal soos verdroogde blare, ons word deur ons sondes weggewaai soos deur ’n wind. Daar is dus geen manier dat ’n goddelose ’n heilige lewe kan leef nie, maar daar is ook geen manier dat ’n gelowige ’n heilige lewe kan leef sonder die genade werking van die Heilige Gees nie.

       Wanneer ons dus na hierdie Skrifgedeelte kyk, moet ons besef dat dit hier gaan oor gelowiges se posisie in Christus – m.a.w., omdat vrede tussen gelowiges en God in en deur Christus bewerkstellig is en ons derhalwe geregverdig is, word daar van ons verwag om vredemakers te wees, word dit van ons verwag om heilige lewens te lei, word dit van ons verwag om sedeloos te lewe, ens. Wanneer ons dus alles in die stryd werp om in vrede met andere te lewe, of om heilige lewens te lei, doen ons dit omdat daar uit genade, vrede tussen ons en God bewerkstellig is – in kort: omdat ons diep dankbaar is vir ons redding, wil ons heilig lewe, sodat God verheerlik kan word.

3.     GOD VAN VREDE (v.14):

       Die natuurlike optrede van mense is om hulle vyande, óf te vernietig, óf om hulle te vermy. Die ontvangers van die Hebreërbrief het baie vyande gehad – vyande wat hulle vervolg het oor hulle geloof en wel tot so ’n mate dat hulle baie maklik hul vyande kon verag en wat waarskynlik begin posvat het by hulle, maar die skrywer sê vir hulle, ...beywer julle vir vrede met alle mense. Die opdrag wat hy vir hulle gee is kontra dít wat die wêreld sê – die wêreld sê dat dit net lafaards is wat vrede soek, trouens die wêreld leer dat die enigste wyse om te oorleef, is om vergelding te soek – al is dit ook net om iemand te ignoreer. Vir gelowiges egter, is die opdrag om vrede te soek en vrede na te jaag, juis omdat God, ’n God van vrede is en Hy vrede tussen ons en Hom gebring het. Ons moet egter ook nie vrede om selfsugtige redes soek, sodat ons vrede kan ervaar nie – ons moet dit najaag omdat dit ’n opdrag in die Woord is – sien bv. Ps.34:15 ~ Bly weg van die kwaad af en doen wat goed is, soek vrede en jaag dit na!..., asook Rom.12:18 ~ As dit moontlik is, sover dit van julle afhang, leef in vrede met alle mense. ¹⁹Moenie self wraak neem nie, geliefdes, maar laat dit oor aan die oordeel van God. Petrus sê dit ook in 1 Pet.3:11 ~ Bly weg van die kwaad af en doen wat goed is, soek vrede en jaag dit na! Jesus het self ook in Mark.9:50b gesê ~ Julle moet werklik sout wees en in vrede met mekaar lewe.

       Die Hebreërskrywer sê dus dat vrede deur gelowiges nagejaag moet word, omdat dit deel is van gelowiges se heiligmakingsproses en daarom sê hy steeds in v.14, as ek dit mag parafraseer ~ “...Beywer julle vir ’n heilige lewe deur in vrede met andere te leef.” 

       Hierdie heiligheid wat nagejaag moet word is anders as vals heiligheid – heiligheid wat die Fariseërs bv. nagejaag het. Hierdie heiligheid waarna die skrywer verwys, is ’n innerlike  en privaat liefde tussen ’n gelowige en God en ’n heilige lewe is die vrug of gevolg van hierdie liefdesverhouding (Matt.6:1-18).  Dit is dus nie die gevolg van ’n soeke na menslike erkenning of enige ander menslik gedrewe motiewe nie.

       Die skrywer sê dus dat ongelowiges nié oor hierdie heiligheid kan beskik nie en daarom kan hulle nie hierdie opregte vrede najaag nie en daarom kan en sal hulle God nie sien nie (Openb.21:27; 22:15) – hulle is dus nie gered nie. Daarteenoor sal gelowiges hierdie vrede najaag, omdat hulle God lief het en daarom sal hulle God sien.

       Die implikasie hiervan is derhalwe dat indien ons nié vrede najaag nie, ons ernstig introspeksie sal moet doen en ons bekeer, want ons optrede is dan nié wat veronderstel is om voort te spruit uit ’n gelowige se optrede nie.

4.     DRA SORG (vv.15-17):

       In vv.15-17 word primêr twee sake aangespreek. Eerstens rig die Hebreërskrywer ’n verdere waarskuwing tot ons en sê hy dat niemand afvallig moet raak van God se genade nie en hy sê tweedens, dat ons versigtig moet wees om nie bitterheid die kans te gee om pos te vat in ons lewe nie.

     Op die oog af lyk dit asof die apostel vir ons wil sê dat ons self waaksaam moet wees dat ons nie afvallig raak nie, maar die woordjie “sorg” waarmee hierdie vers begin is in die Grieks  ἐπισκοπέω (episkopeõ) en is verwant aan die woord “episkopos” wat verwys na ’n opsiener, of biskop, of ouderling. Hierdie woordjie “sorg” wil derhalwe vir ons as broers en susters sê dat ons “toesig oor mekaar moet hou” (dit is m.a.w. nie net die ouderlinge se verantwoordelikheid nie) – ons moet mekaar help om meer en meer Christus gelykvormig te word, of anders gestel, om toe te sien dat nie een van ons afvallig sal raak van God nie. Daarom moet ons nie bang wees dat ons andere aanstoot sal gee as ons in hul lewens inspreek nie, want dit word van ons verwag om dit te doen en wat meer is, as so ’n persoon nie “uit die bek van die leeu” gered word nie, wat en hoe gaan ons verduidelik?

     Ons moet onthou dat ons nie alleen aan hierdie lewenswedloop deelneem nie – ons het broers en susters saam met wie ons hardloop – vandag het een van hulle ons nodig om nie slap in die knieë te raak nie en môre mag ons hulle nodig hê om ons slap hande op te rig – vordering in heiligmaking is nie ’n opsionele ekstra nie – dit is ’n absolute noodsaaklikheid, want daarsonder sal niemand die Here sien nie (v.14).

     Tweedens word ons gewaarsku teen bitterheid – hierdie bitterheid verwys na mense wat voorgee dat hulle gelowiges is en identifiseer met gelowiges, maar dit nie is nie en dan uiteindelik heeltemal terugval in die heidendom – so ’n persoon raak arrogant en uitdagend oor “die dinge van die Here” – hy bal dus sy vuis vir die Here – eenvoudig gestel so ’n persoon kom in opstand teen, of steur hom net nie meer aan die “dinge van die Here” nie – Hy steur hom nie aan die Woord van God nie.

     Terug na die eerste woord in v.15 – “sorg”, of te wel “episkopos” – dit dui derhalwe daarop dat gelowiges moet toesien dat hierdie “bitter mense” nie in hul midde moet wees of bly nie, want sulke mense kan en sal probleme veroorsaak en die gemeente besoedel.

    

     Die skrywer gaan nou voort in v.16 en wil vir ons sê dat ongeag wat ’n persoon se sonde ook al mag wees, of dit nou seksuele immoraliteit is en of dit ’n lewe sonder die Here is, of wat ook al – as enige iets vir so ’n persoon belangriker raak as om die Here lief te hê, is dit ikabod met so ’n persoon en dan sê hy, dat die gemeente seker moet maak dat so ’n persoon nie in hul midde bly nie. Dan gaan hy voort en herinner ons aan Esau en hy sê, wanneer julle dink aan Esau – wees gewaarsku, want as ons na Gen.25:29-34 kyk sal ons sien dat die hier en die nou vir Esau belangriker was as wat God vir hom in gedagte gehad het. Esau het sy rug gedraai op God se seën, ten einde sy eie voorkeure te kon najaag en dit het hom suur bekom, want later toe hy besef wat hy gedoen het, wou hy omdraai, maar dit was te laat (soos wat ons reeds verlede week gesien het).

     Ons moet dus waaksaam wees dat nie een van ons wegdraai van die Waarheid en sodoende bitter raak en die selfde weg volg as Esau waar hy God se seën bitter graag wou ervaar, maar op sý voorwaardes en nie God se voorwaardes nie.

5.  TWEE BERGE (vv.18-24):

     Verse 18-29 word in baie kringe beskou as die klimaks van hierdie sendbrief.

     Die ontvangers van hierdie brief sal julle onthou, was Jode wat Christene geword het, maar wat dit nou weer oorweeg het om terug te keer na die Judaïsme. Die rede hiervoor sal ons onthou, was omdat hulle erge vervolging ervaar het en dit vir hulle te veel geraak het. Die Hebreërskrywer het dan aan hulle verduidelik waarom daar beproewing in die lewe van gelowiges moet wees (ons het verlede week daarna gekyk) en hy waarsku hulle weer, dat indien hulle nie op die volhardingspad van die gelowiges bly nie, hulle dalk nie die eindstreep sal haal nie.

     Die skrywer gaan dan voort deur op twee belangrike lesse te konsentreer. In vv.18-24 verduidelik hy dat dit beter is om ’n Christen te wees as ’n Jood; en in vv.25-29 verduidelik hy dat hoe groter jou voorregte, des te groter is jou verantwoordelikhede.

       Om hierdie standpunt van hom te verduidelik, vergelyk hy dit met twee berge en dui hy aan dat dit baie beter is om eerder op die  een berg te wees as op die nader een. Hy noem nie die eerste berg by die naam nie, maar dit is duidelik vanuit die teks dat hierdie berg, Berg Sinai moet wees. Sinai was die berg waar God o.a. die Tien Gebooie aan Moses en die Israeliete gegee het.

o  Berg Sinai (vv.18-21): Berg Sinai was ’n tasbare – werklike berg. Dit was ’n berg van verskrikking, want verskriklike dinge wat deur die sintuie waargeneem kon word, het daar plaasgevind, nl. ’n vuur; ’n dwarrelwind; duisternis en ’n storm. Dit wat daar gebeur het is basies ’n opsomming van die hele ou bedeling. Dit het hoofsaaklik bestaan uit die materiële – die sigbare; dit wat ’n mens kon ervaar deur en met jou sintuie.

       God het met ’n hoorbare stem by Sinai gepraat en dit was so geweldig, dat die Israeliete gesmeek het dat God liewer moes ophou praat (v.19). Niemand kon in God se teenwoordigheid kom, behalwe Moses en Aäron nie en selfs hulle was bang – selfs diere wat dit te naby gewaag het, het gevrek.

o  Die Sionsberg (vv.22-24):

       Die Sionsberg is die ander berg wat die skrywer as voorbeeld gebruik en verwys na die rots waarop die stad Jerusalem, asook die Tempel gebou is.

       Om na die Sionsberg te gaan, was ’n totaal ander belewenis, omdat die mense nie blootgestel was aan die verskrikking wat gepaard gegaan het met die berg Sinai nie. Die pelgrim wat na Jerusalem gegaan het was vrolik en het gesing en gedans. Die Sionsberg was dus vir die Israeliete en Jode, ’n aangename gebeurtenis – ’n plek waar hulle welkom was.  

       Ons as gelowiges het egter ook verby die Sinaiberg van ’n veroordeelde lewe beweeg en deur God se genade in Christus Jesus, het ons by die Sionsberg gekom – God se geestelike tuiste.

       In teenstelling met die Israeliete se Sinaiberg, is ons Sionsberg nie ’n tasbare berg nie, maar ’n geestelike berg, want die Evangelie is iets wat geestelik is en geestelik beleef word, m.a.w. gelowiges beleef nie Sinai-manifestasies wanneer hulle nuwe mense in Christus Jesus word nie.

       In teenstelling met die Sinaiberg waar die Israeliete aan die voet van die berg gestaan het en net die uiterlike en verskriklike manifestasies van God se teenwoordigheid beleef het, ervaar ons as gelowiges die vreedsame en liefdevolle teenwoordigheid van God en word ons verwelkom in Sy midde. Soos wat Hebr.4:16 sê, kan ons ~ ...met vrymoedigheid na die genadetroon (gaan), sodat ons barmhartigheid en genade ontvang en so op die regte tyd gered kan word. Sinai was ’n groot taboe vir die volk van God, maar onder die nuwe bedeling is Sion ’n “groot welkom” vir God se kinders!

 

       Die skrywer beskryf dus vir ons in vv.22-24, die hemelse Jerusalem en hy wil vir ons sê, dat ons moet onthou dat die Ou Testamentiese Jerusalem vir ons as gelowiges van geen belang meer is nie, behalwe dat dit slegs ’n voorafskaduwing van die hemelse Jerusalem is en dit is in absolute ooreenstemming met die res van die Nuwe Testamentiese boodskap, nl. dat die Ou Testamentiese profesieë wat oënskynlik ’n Joodse vervulling  inhou, eintlik vervulling in die Kerk van die Here Jesus Christus impliseer en dat dit niks met die Joodse volk of Judaïsme te doen het nie.

       Die Hebreërskrywer skets dus vir ons die kontras tussen Sinai en die Sionsberg, ten einde die verskil tussen die Ou- en die Nuwe Verbond aan te toon – die Oue wat gepaard gegaan het met fisiese offers en wette en voorskrifte en vrees, teenoor die Nuwe wat gepaard gaan met Christus se soendood en God se oneindige genade – een van wetsvervulling; van vreugde en van vrede. Natuurlik moet ons God steeds vrees, want Hy is tog immers heilig en ’n God van oordeel, maar hierdie vrees verwys eerder na eerbied en ontsag en lofprysing en verheerliking. 

       Ons as gelowiges hoef nie meer, soos die destydse Israeliete uit te roep dat God moet ophou praat omdat dit ons vreesbevange maak nie – nee, ons kan nou met vrymoedigheid na Hom kom, want ons kom na Hom, deur Jesus Christus ons Verlosser en Voorspraak – ons groot Hoë Priester.

6.     ONS VERANTWOORDELIKHEID (vv.25-29):  

       In vv.25-29 waarsku die skrywer ons egter dat hierdie vryheid wat ons ontvang het, met groter verantwoordelikheid gepaard gaan en daarom moet ons ag slaan op wat God vir ons sê – Hy sê dan ook vir ons hoe ons dit moet doen:

o    Luister na die Woord (v.25): 

       Waarom het die apostel die vergelyking getref tussen Sinai en die Sionsberg? Hy verskaf die antwoord in v.25. Sommige mense het geweier om God se boodskap by Sinai te aanvaar en ons lees in Deut.29:19 dat God hulle dood gemaak het – hulle het God se boodskap aangehoor toe Moses dit met hulle gedeel het. Hulle het gedeel in God se beloftes en seën, maar hulle reaksie; hulle optrede, was oppervlakkig en vals, met die gevolg dat hulle nooit die Beloofde Land binne gegaan het nie.

       As dít die lot was van hulle wat onder die Ou Verbond gestaan het en na God deur Moses geluister het, maar tog nie geluister het nie, watter verskoning is beskikbaar nou dat God deur Sy Seun met ons praat? Daar is geen verskoning nie, trouens die gevolge is veel erger vir ons wat in die Nuwe Verbondsbedeling staan, omdat God deur Sy Seun met ons praat en hierdie spreke vind ons in die onfeilbare en genoegsame Woord van God (Joh.1:1). Wat sê God vir ons deur Sy Seun – wat staan ons te doen – watter opdrag ontvang ons van Hom? Ja, ek weet daar is talle opdragte, maar ek glo ons kan dit saamvat in die woorde van Matt.11:28-30 ~ Kom na My toe, almal wat uitgeput en oorlaai is, en Ek sal julle rus gee. ²⁹Neem my juk op julle en leer van My, want Ek is sagmoedig en nederig van hart, en julle sal rus kry vir julle gemoed. ³⁰My juk is sag en my las is lig. Ons moet na Hom en niemand anders gaan om rus te vind, máár terselfdertyd word dit van ons verwag om ons kruis op te neem en Hom te volg – ons moet Sy juk dra en van Hom leer en soos Hy word en as dit na iets onmoontlik klink – Hy gee ons die versekering in hierdie verse wat ek so pas gelees het, dat Sy juk sag is en Sy las lig.

       Ons word dus opgeroep om ’n lewe van diensbaarheid en selfverloëning te leef. Ons beleef voorregte wat die Ou Testamentiese gelowiges nie beleef het nie, maar dit plaas soveel meer verantwoordelikheid op ons skouers om in gehoorsaamheid aan God te leef, want in die woorde van v.1, ...waarsonder niemand die Here sal sien nie! 

o    Bou op die Rots (vv.26-27):

       Wat meer is, God het klaar gepraat – ons sien dit in vv.26-27. God het eenkeer die aarde laat wankel met Sy stem by Sinai, maar die Israeliete het nie geluister nie en daarom nie die Beloofde Land binnegegaan nie.

       God gaan egter weer ’n keer praat – ’n laaste keer en die keer sal dit van die Sionsberg, Sy geestelike tuiste wees en dan gaan Hy nie alleen die aarde laat bewe nie, maar ook die hemel (v.26) en dan gaan Hy Sy oordele oor die mens en die ganse heelal uitspreek en die hemel en die aarde herskep – die fisiese heelal soos ons dit ken, gaan verdwyn en al wat dan gaan bestaan is die geestelike werklikheid, nl. God Drie-Enig, die engele en die mens en dit gaan vir ewig duur.

       Met hierdie gedagte wil die skrywer dus vir sy lesers en vir ons sê, dat ons eerder ons toekoms en lewe op iets meer standvastig moet bou as die tydelike en die hier en die nou, nl. Jesus Christus die Rots, want daarsonder sal niemand die Here sien nie en ons doen dit deur na Hom te luister wanneer Hy deur Sy Woord met ons praat en ons dan in gehoorsaamheid sal reageer en optree.

      

o    Aanbidding (vv.28-29):

              In die laaste twee verse van ons Skriflesing word ons aangemoedig om met groot vrymoedig na die God van die onwrikbare en ewig standvastige Sionsberg te gaan in aanbidding – die onveranderlike en ewige Sionstad, woonplek van God, wat gevul is met liefde en genade, waar Sy troon gevestig is en waar Hy aan Sy regterhand ons Hoë Priester het wat voortdurend by Hom intree vir ons. 

       Die Hebreërskrywer sluit af met ’n verskriklike waarskuwing ~ Laat ons wat ’n onwankelbare koninkryk ontvang het, dan nou dankbaar wees. Laat ons God dankbaar dien met eerbied en ontsag, soos Hy dit wil, ²⁹want ons God is ’n verterende vuur (v.29). Mag elkeen van ons wat hierdie onwankelbare koninkryk in en deur Jesus Christus ontvang het, God met eerbied en ontsag dien en uit dankbaarheid vir wat Hy vir ons doen en gee, volgens Sy wil optree, want daarsonder sal ons nie die Here sien nie, omdat Hy ’n verterende vuur is.

Boodskap deur Kobus van der Walt – Vaaldriehoek Gereformeerde Baptistegemeente (Drie Riviere) – Sondag 23 Maart 2014

“A Seed was Sown”

(An honest, bold and humbling Confession of a WHITE Christian Afrikaner pastor,

who accepted his newly adopted BLACK Grandson)

        

       I was born in 1950 in the Free State town of Bethlehem and grew up in Aliwal North, a small countryside town on the fringe of the Karoo in the North Eastern Cape. My parents where both white natives of the Karoo and brought me up as a proud young Afrikaner in the traditions of the Afrikaner. My father was also a member of the

Broederbond [a secret Afrikaner fraternal and initiatory organization, dedicated to the promotion of the interests of Afrikaners, based on so called Christian National principles, which was also the heart of the Nationalist Party under the Apartheid regime and the premiership (in my lifetime) of Dr H.F. Verwoerd en Advocate B.J. Vorster – Google: “Afrikaner Broederbond” for more info.].

       My father and mother were always very good to their black employees – I can still fondly remember Daniel, one of my father’s friendly, loyal and hardworking employees. I frequently went with my father to the coloured- and black townships for his work as one of the Municipalities’ electricians – I never spoke a word, only stared at the different way the coloureds and blacks had to live in the townships. Itreasure wonderful moments as a child

when we visited friends and family on their farms and how all the children of different colour and race played and swam together, we ate “roasted mealies” in their homes (a “stroois” – a mud house with thatched grass roofs). I never heard a negative or derogatory word from my parents about black or coloured people. I was not brought up to be a racist, we just did not live or eat together – I never was a racist till today, BUT……

My parents were both devoted Christians and we attended the “Gereformeerde

Kerk” (Reformed Church – paedo Baptist) on Sundays (both services and even once a month on a Saturday evening in preparation for the Communion service on Sunday morning). I always had this dream and longing (and calling) to one day become a minister of the Gospel – I can remember how as a young child, I stacked apple boxes and used it as a pulpit. Loudly and passionately I preached and dramatizing Bible stories in my bedroom to a pretend congregation. Many years later my calling and dream became a reality and I started my B.Th degree in theology at the Potchefstroom University (now called North West University, Potchefstroom Campus) in 2000 and eventually became a minster (pastor) in Vereeniging in 2005.

I always defended God’s Name and His honour whilst at school, to such an extent that I proudly owned the nickname of “Priester” (priest) amongst the boys.

At the end of 1968 the unavoidable happened – I had to attend compulsory military training. Our country was

at war. This war was mainly fought in South West Africa (now Namibia), Angola and Southern Rhodesia (now Zimbabwe – the country where my lovely wife’s grandmother was a missionary and where my mother-in-law grew up). The politicians blatantly lied about this war against the Communists.

Many terrible things happened during this war. As youngsters we were brainwashed morning, noon and evening. We were taught to hate, to discriminate and to kill. At the young age of nineteen my fellow teenage comrades were subtly taught to use the skills of hatred, discrimination and killing of the black Communist terrorists.

A seed was sown…

Lots of friends were lost during this time; blown away, torn apart, mutilated by the Terrorist’s landmines; shot dead in ambushes. One of my Afrikaner forefathers (general de Wet an ancestor of my mother) invented guerrilla warfare against the British in the Anglo Boer War between 1899 and 1902 – ironically this technique was now been used against us by these “Communist terrorists”. Apart from the physical trauma many young men’s lives were ruined psychologically and emotionally. A seed was sown…

I did not hate black people at time and I did not underestimate their raw emotions and experiences of this terrible war. My understanding of the mutual horror made me once remark that if I was black I could have been a terrorist…but a seed was sown – a deep rooted seed.

For greater understanding I would like to take you back in history. My ancestors fled Europe for their faith –

many of them killed or imprisoned during this time – bloodshed, loss and pain is a part of my ancestral heritage.  My Protestant forefathers arrived in South Africa during the late 1600’s. During their settlement and integration in the Cape Province during the early 1800’s, many had to defend their farms against the “isiXhosa impi” (a black ethnic group’s foot soldiers – see map). During the late 1830’s, due to the loss of life they were eventually forced to “trek” (leave their burned down farms) deeper onto Africa in the hope of finding peace. Unfortunately they were then confronted by the Sesotho and the isiZulu (ethnic groups in South Africa – see map). Thus my heritage of bloodshed, loss and pain continued.

I was also and always fascinated by the giant painting of my forefathers (the Voortrekkers) fighting against the

isiZulu at Blood River on 16 December 1838 – a painting that was hanging in my Grandfather’s house. This was the battle where the Voortrekkers took a public vow (or covenant) before the battle, promising

the Lord that if they win the battle, they will build a Church (which can be seen in Pietermaritzburg, KwaZulu-Natal) and forever honour this day as a holy day of God. During this battle, a group of about 470 Voortrekkers defeated a force of about 10,000 isiZulu. Only three Voortrekkers were wounded, and some 3,000 isiZulu warriors died in the battle.

Forgive? Yes, no problem, BUT… a seed was sown!

Then came the British (called the Tommies by the Afrikaner, a.k.a. the “Boere” – the Afrikaans word for “farmers”) with more than 500 000 soldiers, because they wanted to colonize the old Transvaal- and Free State Republics, especially the nowadays North West Province and Gauteng where all the gold was. The Anglo Boer War broke out in 1899 and lasted till 1902. In comparison to the British, only a handful of Afrikaner men fought against them.

Thousands of Afrikaner men were shot dead on the battle field (“Boers”). About

30 000 Boer farmhouses and more than 40 towns were destroyed. Children, women and black people were put in concentration camps. Towards the end of the war there were more than 40 camps housing 116 000 white women and children, with another 60 camps housing 115 000 black people. These camps were overcrowded, the captives underfed and the conditions poor. There were limited medical supplies and staff and diseases like measles, whooping cough, typhoid fever, diphtheria and dysentery resulted in 1 in every 5 children dying. 26 370 white women and children died in the concentration camps, 81% of the casualties were children. It is estimated that more than 15 000 black people also died in the separate black concentration camps (stories are told that the British soldiers even put nails in the women and children’s food; the British did not care for the sick, etc. – that is why Emily Hobhouse came from England to help the women and children in the concentration camps).

(See: http://www.sahistory.org.za/war &

http://www.sahistory.org.za/topic/women-children-white-concentration-camps-during-anglo-boer-war-1900-1902 & http://en.wikipedia.org/wiki/Second_Boer_War).

       In 1985 my uncle and aunt were brutally murdered on their farm outside Middelburg (Eastern Cape) by four young black men. My mother was taken to the scene by the police on the same night, whilst the bodies of my uncle and aunt were still in the house – she herself had to clean up the bloody scene and was severely traumatised by it.

Forgive? Yes, no problem, BUT… a seed was sown!

       After my military training I went to Pretoria Teachers College in 1970. I was handpicked to become one of a handful of young Afrikaners to become part of the “Ruiterwag” (name derived from the Afrikaner horsemen during the Anglo Boer War at the turn of the 19^th century – for more info. on the “Ruiterwag) a forerunner of the “Broederbond”.

       With my recent experiences in military training and the ongoing war I wanted to reach out to other races and

ethnic groups to have a better understanding, but did not really know how. In 1972 as chairman of the Afrikaner Student Association (the “ASB”), I decided to organise an evening where one of the Black leaders of one of the then Homelands would be the speaker of the evening. The student hall was packed and students of many other campuses attended this historic evening. After the meeting the student leaders enjoyed tea with the speaker where further shared discussions continued.  The next day I was promptly ordered to attend a meeting with the rector (who also was a member of the Broederbond). I was reprimanded for my actions and was informed that such an event was never to be organised again!

       Some time after I obtained the four year professional THED-Diploma (education), I also obtained the B.A. degree from Potchefstroom University and quickly advanced form teacher to school principal. In 1995 (the year after the first democratic elections in South Africa) I was promoted again and became principal of a much larger school in Carletonville (another piece of irony – the school was named after Danie Theron a Boer fighter and hero who fought in the Anglo Boer war and eventually been executed by the British not far from the school).

For the first year or three, the school remained an Afrikaans medium school, but eventually I convinced the School Governing Body and parents, that we must “open up the school’s doors” for black learners as well – they accepted the proposals and we were the first school in the town to become a dual medium school (amongst six other Afrikaans medium schools in town).

       As principal of this school I was invited on the 06^th March 2001 to attend the inauguration of the statue of

Danie Theron at Fort Schanskop in Pretoria by the late President Nelson Mandela. I will never forget that day! I was in awe and deeply struck by the impressive figure that was Madiba, I listened intently and was blown over by his kind and loving way he addressed the dignitaries and descendants of Danie Theron. I had deep respect for the way he paid tribute to a white South African hero that fought against British imperialism and oppression.

I am currently pastor of an Afrikaans speaking Reformed Baptist Church in the Vaal Triangle of the Gauteng province and I am part of an association of evangelical churches in Southern Africa. The majority of brothers are black and African. I have attended several and preached at more than one conference in more than one African country – and I love all my African brothers and sisters in those countries.

I still was not a racist, BUT… a seed was sown!

       Why am I telling you all these things about myself, my ancestors and South African history? Because I did not realise the subtle indoctrination over many years of the school curriculum and the Apartheid government, that sown the evil seed of racism in my heart. This seed laid dormant, waiting for the correct moment and circumstances to germinate,

       After almost 64 years, at the latter part of 2013, I was confronted with the seed. My second son (I have three sons) who is married to a beautiful American girl (her father is a pastor of a similar church than ours – a Reformed Baptist Church, not far from us) unexpectedly asked me how I would feel about becoming a grandfather to a little black boy – suddenly the seed had germinated – at once – immediately – boom! I was shocked; I was confused!

Forgive? Yes, no problem. …BUT that seed suddenly germinated!

For a couple of months I experienced turbulent emotions and thoughts. I battled against thoughts of hate, rage and an unforgiving attitude.

I also realised that I had a problem with some of the American pastors in the Church circles where I as the only Afrikaans speaking pastor rub shoulders with other pastors. Why the Americans? Because they initiated the idea of adopting black orphans and they and their church members started to adopt black babies by the dozens. I just felt that this was a “band wagon” that they subtly and or openly motivate their members (and my son and daughter-in-law) to adopt. I heard more than one person (not in my son’s church) saying that they are battling with a guilty conscience, because they don’t want or can adopt – for a while, this was “oil on my fire”.

Something that even worsened these mixed emotions was the fact that my son and daughter-in-law,

together with my only grandchild (a precious little girl) are leaving for India early next year as missionaries and I also had to handle this emotions while battling with the emotions of the news about the adoption AND MY DEEP ROOTED SIN! Understand me well – I am extremely thankful to the Lord for choosing them to serve Him in India and to follow in his Dad’s footsteps in serving the Lord fulltime, but on the other hand, I must also handle the emotions of children and especially a granddaughter that we will not be able to see for long periods of time (they won’t be coming home during the first three years at least) and we will most probably never be able to visit them in India (my eldest son also lives abroad – for 14 years already!).

       I eventually realised that my conflicting emotions, was not about adopting babies, but adopting BLACK babies – The seed has indeed germinated! How can I call myself a Christian and a pastor?

For the first time I was confronted with the reality of a seed that was sown in my life, many years ago – a seed that now suddenly started to grow and show it’s true growth potential!   I realised that this little unknown germinating seed was becoming an ugly and unacceptable allophylian plant.

By the grace of God…

I started to realize that I was in sin. I harboured and cultivated an unknown sinful seed over many years.

       The Lord however is good – very good and very gracious to His children and will never let go of them. Sometimes I prayed about this and sometimes I just could not pray about it, but as 1 Joh.5:9 says ~ Now this is the confidence that we have in Him, that if we ask anything according to His will, He hears us. There were times that I just could not pray about this, but the Lord Jesus Christ is indeed our High Priest and I now know that He intercedes for me with the Father ~ Now this is the main point of the things we are saying: We have such a High Priest, who is seated at the right hand of the throne of the Majesty in the heavens, ² a Minister of the sanctuary and of the true tabernacle which the Lord erected, and not man. ³For every high priest is appointed to offer both gifts and sacrifices. Therefore it is necessary that this One also have something to offer. ⁴ For if He were on earth, He would not be a priest, since there are priests who offer the gifts according to the law; ⁵ who serve the copy and shadow of the heavenly things, as Moses was divinely instructed when he was about to make the tabernacle. For He said, “See that you make all things according to the pattern shown you on the mountain.” ⁶ But now He has obtained a more excellent ministry, inasmuch as He is also Mediator of a better covenant, which was established on better promises (Hebr.8:1).

       Slowly but surely the Lord is helping me to break free and I can already see that this little plant is starting to change in order to become a wonderful and beautiful tree.

       What brought the change? What helped me? Off course it is the Lord, because it’s only He that can change sinners and sanctify them. It is only the Lord Jesus Christ that can forgive, because He has paid the price in full on the cross at Calvary. It is only the Lord Jesus Christ who can renew sinful man. He is indeed busy doing just that in me.

       The Lord however also uses other means of changing us and apart from working deep inside me through the Holy Spirit, He also uses man to help us. Only about a week ago I, on the spur of the moment, shared my struggle with a fellow pastor – a coloured man! Why in the world I shared it with him – a coloured man, I won’t know – but the Lord knew! What was his reaction? He told me that he understands and that he knows that all people, including coloured people are racist from time to time (and not necessarily coloured on white, but also coloured on black). He and his wife has a little child and they adopted a black orphan a while ago and his father went through exactly the same battle that I am going through – wow!! Suddenly the proverbial penny started to drop – I was beginning to see the light! Praise the Lord – he is indeed worthy to be praised and to honour and to live for!

       For the past two years, I’m preaching through Hebrews and I now realise that I was preaching in the first place for myself, without realising that the Lord is busy preparing me for this conflict and confrontation with myself; my sin and my confrontation with the Lord. I was busy contemplating what happened at Gethsemane and His suffering on my behalf – His suffering that cannot be equalled by any man’s suffering – and He went through it for me! The Gospel of Jesus Christ sustains me with personal assurance of God’s grace and love, so that I can rejoice with Habakkuk. “Yet I will rejoice in the Lord; I will take joy in the God of my salvation” (Hab.3:18). The Son of God loved me; He gave His life for me, how dare I look down on other people; how dare I look down on a little baby and how dare I put my feelings and preferences for colour and race before the Lord’s will for my children and a little black, marginalised boy? I had to do and I must do what Jerry Bridges in his book “Discipline of Grace” says, “…preach the Gospel to yourself”, in other words as C.J. Mahaney explains in his little gem, “Living the Cross Centered Life”, I must continually face up to my own sinfulness and then flee to Jesus through faith in His shed blood and righteous life.

       The Lord miraculously changed this ugly germinating seed with deep roots of an unconscious racism with a beautiful plant of life and love which has the future potential to produce forgiveness, understanding and acceptance. He gave me this victorious freedom by confronting me with the reality of my unconscious unknown sin. He gave me a choice to choose between Him and my newly acknowledged sin. The Lord was gracious to me, because many years ago, alongside the evil seed, the seed of His Gospel was also sown, thus the Lord had already started to enable me to live through this crisis and make my choice an easy one.

       He had taken all my simple prayers over many years and had transformed them into perfect prayers that He as my High Priest could present to His Father thus enabling me to live through this crisis and be freed – Praise His Holy Name!

       The Lord confronted me and as Job, for the first time (to my shame) I listened and hear what Job’s reaction was ~ Listen, please, and let me speak; You said, ‘I will question you, and you shall answer Me.’ ⁵“I have heard of You by the hearing of the ear, But now my eye sees You. ⁶Therefore I abhor myself, And repent in dust and ashes” (Job 42:4-6).

The seed of the Gospel has germinated and exterminated the evil seed of racism

Any day now I will become “Oupa” (grandpa) of a little black boy, called Logan Thomas. I will pray for him to come to Christ and that he will be able to serve the Lord Jesus Christ as Saviour and King, together with his “Oupa”.

       I am a little nervous of meeting Logan for the first time, but what “Oupa” is not a little nervous of meeting a new grandchild. I firmly believe that the allophylian plant has been replaced and by the grace of God, this seed is becoming a beautiful tree!

Forgive? Yes, no problem, BECAUSE… a seed was sown…

…a seed that, by the Grace of our Lord, suddenly germinated and by the forgiving and restoring grace of Jesus Christ, is becoming a beautiful tree – 

Logan Thomas van der Walt,

Jacobus Albertus van der Walt’s

 first grandson!

“One thing I know: that though I was blind, now I see”

(John 9:25b)

(Kobus van der Walt, Vaal Triangle Reformed Baptist Church)

P.s.: If you are battling with sin, or affliction in your life – never give up. A terrible sin was part of my life for more than fifty years and most of the time I wasn’t even aware of it, BUT for the grace of the Lord, He had a plan with and for my life and He, out of the blue, confronted me with myself and He eventually delivered me from those fetters – NEVER GIVE UP, because the Lord NEVER GIVES UP ON US!!!

·       Visit my BLOGS: http://karooseun.blogspot.com (my personal BLOG) & http://diewaarheidmaakvry.blogspot.com (my sermons in Afrikaans).

·       Please read this article (“Delighting in the Greater Adoption”): http://thegospelcoalition.org/blogs/tgc/2014/03/12/delighting-in-the-greater-adoption/.